Manuela Lamberts: “Het zou echt ontzettend fijn zijn als meer ouders af en toe meehelpen”.

Wie regelmatig bij Columbia komt, zal haar vast weleens gezien hebben: Manuela Lamberts (43). Altijd in voor een praatje en iemand die met plezier de handen uit de mouwen steekt. Officieel is ze geen lid van Columbia, vertelt ze lachend, “maar ik voel me inmiddels wel een beetje onderdeel van de club. Je leert zoveel mensen kennen, iedereen groet elkaar, het voelt gewoon vertrouwd.”

Manuela is actief als vrijwilliger en daar is ze best trots op. “Ik zit in de ECJ, de evenementencommissie jeugd, en draai daarnaast bardiensten. Ook help ik af en toe in de frituur als het eerste thuis speelt. Dat zijn vaak gezellige middagen of avonden. Het is druk, maar de sfeer is altijd goed. Iedereen kent elkaar en je hebt samen echt het gevoel dat je iets bijdraagt aan de club.”

De voldoening die ze uit haar vrijwilligerswerk haalt, is groot. “Voor mij is het het allermooist om te zien hoe blij de kinderen zijn. Of dat nu tijdens een training is, een wedstrijd of een evenement – die stralende gezichten maken het allemaal waard. Je ziet dat ze plezier hebben, dat ze zich thuis voelen bij Columbia, en daar doe je het uiteindelijk voor.”

Toch heeft Manuela ook een paar verbeterpunten voor de vereniging. “Er mogen echt wel wat meer vrijwilligers bijkomen,” zegt ze eerlijk. “Het is vaak dezelfde groep mensen die het meeste werk doet. En dat doen we met liefde, maar met wat extra handen wordt het allemaal net iets makkelijker en leuker. Ook de communicatie kan soms beter. Als informatie wat sneller of duidelijker wordt gedeeld, scheelt dat vaak een hoop gedoe en misverstanden.”

Wanneer we vragen naar haar mooiste herinnering aan Columbia, hoeft ze niet lang na te denken. “Dat is absoluut de feestweek tijdens het 100-jarig bestaan van de club. Wat een geweldige tijd was dat. We hebben toen met de ECJ, samen met ouders en jeugdleden, in de Julianatoren gelopen als griezels. De jongere jeugd mocht daar die middag gratis naartoe, inclusief eten, drinken en alles erop en eraan. Het was zó bijzonder om te zien hoe blij die kinderen waren. Iedereen had het naar zijn zin, het was één groot feest. Dat soort dagen vergeet je gewoon niet.”

Over de sfeer binnen Columbia is Manuela lovend. “Ik vind het hier heel gezellig. Het voelt echt als één grote familie. Of je nu al jaren bij de club zit of pas net binnenloopt, iedereen hoort erbij. Er wordt veel gelachen, er is altijd wel iemand die even helpt, en dat maakt Columbia zo’n fijne plek.”

Hoewel ze al behoorlijk actief is, zegt Manuela dat ze altijd bereid is om bij te springen. “Ik denk dat ik stiekem al genoeg doe,” zegt ze met een knipoog, “maar als ik ergens mee kan helpen en iemand vraagt het me, dan zeg ik zelden nee. Als er iets georganiseerd moet worden of iemand heeft hulp nodig, dan ben ik er gewoon. Dat is voor mij vanzelfsprekend.”

Tot slot wil Manuela nog iets kwijt aan de ouders en leden van Columbia. “Het zou echt ontzettend fijn zijn als meer ouders af en toe meehelpen. Het hoeft niet veel te zijn – al is het maar één keer in de zoveel tijd een bardienst, even helpen bij een activiteit of een handje toesteken bij een evenement. Alles helpt. De club draait op vrijwilligers, en met een paar extra mensen wordt het voor iedereen een stuk makkelijker. Bovendien is het gewoon leuk om te doen. Je leert mensen kennen, je bent lekker bezig, en het is altijd reuze gezellig. Columbia is een club waar saamhorigheid centraal staat – en dat gevoel groeit alleen maar als we allemaal een steentje bijdragen.”