Columbia 13-1 blijft zichzelf te kort doen!

Vandaag stond na een korte break en vakantie weer een wedstrijd op het programma.
We moesten al vroeg uit veren omdat we al om 9.00 uur in Doornspijk af moesten trappen tegen Dsv 13-1.
Na een ritje van een goed half uur kwamen we aan en zochten we in alle vroegte de kleedkamer op en snoerden we de veters goed aan en stonden we te popelen om de grasmat weer op te mogen.
Maar voordat we ons naar het veld begaven hielden we eerst nog een wedstrijdbespreking over wat er vandaag aan taken verwacht werden.
1 van die taken die ze mee kregen was het durven voetballen en keren dat de bal niet altijd vooruit hoeft als de optie terug een betere keuze is.
Dit namen we als extra mee en zo waanden we ons de weg naar het groene goud dat een voetbalveld heet.
Een goede en gedreven warming up stond een goed begin dan ook niet in de weg.
Om klokslag 9.00 uur bracht de Dsv de bal aan het rollen en al snel namen wij het balbezit over.
Met de balbezit deden we gelijk wat we graag willen en dat is voetballend tot kansen komen, dit lukte een aantal keren zeer goed tot de laatste fase van de aanval want daarin waren we te vaak te slordig en gehaast waardoor de beslissende pass niet of niet goed aankwam en we ons zo meer dan goede kansen ontnamen.
Na een aantal spelde prikjes en wat kleine uitbraakjes van onze tegenstander kwam de bal voor de voeten van onze links half die keurig aangesloten was in de aanvalsopzet, waarna hij de bal ineens op goal schoot maar helaas de paal raakte en dus bleef de stand op 0-0 steken.
In het resterende deel vd 1ste helft speelde Columbia goed maar brachten we te vaak de bal ipv dat we hem gaven en daardoor verlies je veel spelsnelheid waardoor je het de tegenstander makkelijker maakt.
We gaven verder weinig tot niks weg en domineerde zonder ons te belonen tot aan de rust.

In de rust,

In de rust bespraken we de punten die we beter moesten uitvoeren zoals hierboven beschreven: de ballen niet brengen maar geven en een beter passzuiverheid in de eind fase creëren door rustig te blijven.
Met de schouders op en de borst vooruit vingen we de 2de helft aan.

2de helft,
Hierin meegenomen de gemaakte afspraken gingen we nog beter spelen als de 1ste helft en creërden we echt een legio aan kansen waar we in de 1ste 10 min zeker een keer of 3 hadden moeten scoren, maar helaas kregen we de bal er niet in.
De gedachte ging door mijn hoofd van het zal toch niet weer he? Voetballend zoveel beter maar het belonen blijft uit!!
De welbekende regel, als je ze zelf niet maakt dan doet de tegenstander het een keer.
Dsv dat er niet uitkwam had het zwaar tegen een Columbia dat hun aanvalsspel steeds beter en beter uitvoerde raakte in de 42ste minuut de lat na een meer dan mooie aanval en individuele actie werd de verdediging uiteen gespeeld, maar helaas stond het aluminium ons wederom in de weg.
Het kon toch niet uitblijven dat die goal ging vallen??
En ja hoor eindelijk was het raak en kwamen op 0-1 in de 44ste min.
We speelden de bal snel in over een aantal schijven in de as, inspelen doorbewegen, kaatsen en als laatste de diepe bal op de overgekomen speler die goed de ruimte in liep die er in het centrum lag en schoot vanaf een meter of 18 verwoestend hard de bal in de bovenhoek.
Je zag de opluchting bij de spelers en kregen hierdoor nog meer vertrouwen en pinten we na de aftrap meteen de bal weer op om een volgende aanval op te zetten, helaas werd deze afgeketst en kwam dsv er voor het eerst uit in de 2de helft en brachten de bal tussen onze verdedigers en de keeper in, Columbia dat in twijfel raakte wie er moest ingrijpen hielp de tegenstander terug in de wedstrijd en werd het in de 46ste min 1-1.
Met nog een kleine 15 min op de klok pesten we elkaar op en lieten we zien er zeker geloof in te hebben,maar wederom werden de kansen niet omgezet in goals en bleef de stand steken op 1-1 en zo voelde dit als een verlies i.p.v. dat je een punt wint.
De boys zaten er zichtbaar doorheen en kwamen na het handen schudden en bedanken van de leiding nog even kort bij elkaar.
Hierin gaven we aan dat we wederom een geweldige pot voetbal hebben gezien en dat we enorme stappen in onze ontwikkeling maken door heel knap spel op de mat te leggen en dat we daar onze winst moeten zoeken.
Daarbij uitleg gegeven dat resultaten niet altijd belangrijk hoeven zijn, en dat juist het veldspel en onze manier van spelen ons uiteindelijk zal brengen waar we willen zijn.
De glimlach keerde terug op de gezichten en onderweg naar de kleedkamer gingen de gesprekken onderling door en hoorde ik mooie signalen met als voorbeeld, we kunnen echt trots zijn op hoe we spelen en de goals komen wel zolang we maar voor elkaar blijven werken.
Nou ik kan je vertellen dit soort teksten maken een trainer die nog lang niet klaar is met deze groep ENORM TROTS!!!!

Dinsdag gaan we er weer volle bak tegenaan en werken we de hele week weer toe naar de volgende tegenstander.

Voor nu een fijn weekend toppers💪🏼⚽️

Ps,

Zolang de ontwikkeling niet stilstaat leer je elke dag van en met elkaar, en zal de chemie tussen spelers en trainer altijd de sleutel zijn tot succes.😉
💛🖤💛🖤💛🖤💛🖤💛🖤💛🖤💛🖤💛🖤